ANNESİ DEĞİLSİN!

Genel anlamda ilişki; ‘’Kişileri birbirine bağlayan bağ, yakınlık, dostluk’’ olarak tanımlanmaktadır ve insanlar kişilerarası ilişkiler geliştirirken sahip oldukları güdülerle hareket ederler. Her insanın kendini ve yaşamındaki önemli kişileri algılayış biçimine göre

oluşturduğu zihinsel tasarımları olduğu söylenmektedir. Diğer bir deyişle, insanlar yeni ilişkiler kurarken eski anıları ve deneyimlerine dayanan bu modellerden hareket ederler. Bu önemli kişilerle ilgili bilişsel ve duygusal beklentiler ilişkiyi yönlendirirken, kişinin yarattığı kendilik modeli ile de bağlanma figürlerinin ne kadar kabul ve ne kadar reddedileceğini belirlemekte olduğunu savunmaktadır. “yahu rahat bırak beni, ben çocuk muyum” diye sitemler duyuyorsanız , bekleyeme tahammülünüz olmadığı için partnerinizin yapacağı işleri onun yerine yapıyorsanız, tebrikler siz kendi kendinize onun ebeveyni olma yolunu seçmişsiniz demektir.

Siz bir eş olduğunuzu, karı koca olduğunuzu, bir ilişki yaşadığınızı çoktan unutmuşsunuz, eşinizin küçük bir çocuk değil, koskoca bir adam olduğunun farkında değilsiniz demektir. Belli ki siz annelik yaptıkça, fedakarlık yaptıkça kendinizi değerli ve sevilen biri gibi hissediyorsunuz. Aslında bu fedakarlığın altında, bir açıdan bencillik var. Her şeyde sizin kontrolünüz olsun, siz çok verin ki çok sevilin istiyorsunuz. Evlilikteki bu rol karmaşasının her iki taraf için de olumsuz yanları var üstelik. Hadi diyelim ki siz bu anaç halinizden

memnunsunuz, başka türlü davranmayı bilmiyorsunuz; Bir gün gelecek bakacaksınız ki yıllar sizi çok yormuş. Çok yıpranmışsınız, ömür kendiniz için hiçbir şey yapamadan akmış gitmiş. Ve gün gelecek diyeceksiniz ki “ Ben bu kadar emek verip, bu kadar yoruluyorum da bu adam bana ne katıyor. Bana yükten başka ne veriyor”. Bu sorgulamalar başladıktan sonra saygı, sevgi nerede, güven nerede? Kolay mı yeniden toparlamak?

Eşinize gelince; Evet belki hayatı çok kolay olacak. Yediği önünde, yemediği ardında olacak. Hatta belki işine gelecek. “Oh, asıl evlilik sultanlıkmış” diyecek. Ne güzel dünya, hiçbir şey düşünmesine gerek kalmadan, hayatını hep kolaylaştıran biriyle olmak, ne ala. Anneyle yaşam, ömür boyu konfor. Ama gün gelecek kolunda bir eş, karşısında ona tutkuyla bakan bir sevgili, kahvenin yanında bir dost isteyecek. Siz onun annesi olursanız, o kendisine bir sevgili isteyecek. Çünkü hepimiz annemize bayılıyoruz, ama kendimize bir sevgili istiyoruz. Aşık olmak, aşkı yaşamak istiyoruz.

Onu yeterli, güçlü ve eril enerjisi yüksek bir erkek gibi görmeyecek ve kendini de onun eşi olan kadın gibi hissetmeyeceksin ya da erkeksen eşini dişi, çekici ve kadın gibi görmeyecek ve kendini de onunlayken erkek gibi hissetmeyeceksin.

Partnere gösterilen aşırı ilgi, onun adına her şeyini halletmek, hep üzerine düşmek onu yetersiz ve güçsüz hissettirir. Aşırı şefkat temelde ve derinde rahatsız edici olacaktır.

Hasta olduğunda ve sana gerçekten ihtiyaç duyduğunda ona şefkat göstermek yerinde olacaktır ancak şefkatin fazlası rol karmaşası yaratacaktır.

Sürekli şefkat, sürekli ona aşırı duyarlı davranmak onu güçsüz ve aciz çocuk duygularına soracaktır. İlişkideki cinsel rolü gölgelenir.

İlişkinde onun partnerisin bunu unutma onun annesi gibi davranma, veya erkeksen onun babası gibi davranma. Şefkatin onu acizleştirmesin. Aciz ve güçsüz hisseden taraf fazla şefkatin karşılığını anlam veremediği öfke ve soğuma/ cinsel uzaklaşma ile ödeyecektir.

Onun benini zayıflatma ve cinsel kimliğini bastırma. Birincisi için kendine dönmek, kendini bulmak, ikincisi için ona çocuğu gibi davranmayan karşı cinse yönelmek isteyecektir.

Sen kadınsın, o erkek.

Ya da sen erkeksin, o kadın.

Ona bunu hissettir.